Badanie zawartosci dwunastniczej

Badanie zawartości dwunastniczej na równi z badaniem radiologicznym jest bardzo doniosłą metodą rozpoznawczą w chorobach wątroby, układu żółciowego oraz trzustki. Na ziemiach polskich metodę tę pierwsi zastosowali w r. 1923 W. Rybim. i A. Landau na szereg lat przed uznaniem jej przez lekarzy amerykańskich, a po nich przez lekarzy francuskich. Natomiast metodę zgłębnikowania dwunastnicy odkrył Karol Mayer (w Klinice medycznej U. J. w Krakowie za kierownictwa Walerego Jaworskiego). Niestety praca jego nie została ogłoszona, ponieważ Jaworski nie ocenił jej wartości naukowej. Dopiero później metodę zgłębnikowania dwunastnicy opisał Einhorn. Technika zgłębnikowania dwunastnicy. Zawartość dwunastniczą wydobywa się za pomocą zgłębnika dwunastniczego Einborna. Składa się z oliwki i ze stosunkowo grubościennej rurki gumowej długości około 150 cm, o średnicy 21/2-3 mm. Na zgłębniku są kreski poprzeczne, odległe od siebie o 5-10 cm, oliwka zaś ma liczne otwory o średnicy 11/2-2 mm. Zgłębnik wprowadza się choremu rano na czczo tak jak zgłębnik żołądkowy. Badany powinien być w pozycji siedzącej. Po połknięciu zgłębnika aż do kreski 45-50 licząc od zębów, badany kładzie się na prawy bok z nisko ułożoną głową i uniesioną miednicą i połyka w ciągu 20-30 minut jeszcze 30-40 cm zgłębnika. Zewnętrzny jego koniec, zwisający z posłania, umieszcza się w probówce lub w innym naczyńku. Zanim zgłębnik dostanie się do dwunastnicy, zaczyna wyciekać zawartość żołądkowa, przeważnie kwaśna, a po pewnym czasie, gdy oliwka będzie już w dwunastnicy – płyn złocistożółty, przejrzysty o odczynie zasadowym. Jest to zawartość dwunastnicza, składająca się z soku dwunastniczego i trzustkowego oraz z żółci dostającej się do dwunastnicy z głównych przewodów żółciowych z pominięciem pęcherzyka. Zawartość ta nosi nazwę żółć A, nadaną jej przez Lyona. [więcej w: leki recepturowe przepisy, lista alergenów, neurolog siedlce ]